Het is allang geen geheim meer, ik ben groot fan van de boeken van Lisette Jonkman. Toen ik hoorde dat haar nieuwe boek in juni zou verschijnen had ik mijn pre order al gedaan. Inmiddels heb ik het boek uitgelezen en kon ik niet wachten om er een recensie over te schrijven. Is het ook deze keer weer een pareltje?
Helemaal het einde van Lisette Jonkman is een humoristische feelgoodroman over een popzangeres die terugkeert naar haar familie op het platteland. De 28-jarige Roxy leeft al tien jaar als een nomade als leadzangeres van een wereldberoemde rockband. Wanneer haar beste vriendin plotseling overlijdt, stort Roxy volledig in en gaat ze terug naar het landelijke dorp waar ze is opgegroeid. Ineens staat ze weer tussen de koeien op het boerenbedrijf van haar ouders en moet ze haar plek heroveren, want iedereen is verder gegaan zonder haar. Roxy wil zo snel mogelijk terug naar haar seks, drugs & rock-’n-roll-leven, maar een lang bewaard geheim speelt op en ze heeft geen rekening gehouden met Arno, haar beste vriend van vroeger…
Het gedrag van Roxy staat op standje ‘mega irritant’ in het begin van het verhaal. Dat is wat haar van de ene kant heel interessant maakt terwijl je aan de andere kant stiekem toch een beetje een hekel aan haar hebt. Ze is ontzettend egoïstisch, zeker als je haar vergelijkt met haar oude vriend Arno. Die alles behalve egoïstisch lijkt te zijn. De dagboekfragmenten die in het boek voorkomen laten zien dat Roxy niet altijd zo was maar waar is die oude Roxy dan gebleven?
‘Een heerlijk genre!’
Zoals je weet mis ik geen enkel boek van Lisette Jonkman en ook deze keer was het weer raak. Hoewel dit boek heel wat dikker was dan de andere boeken die van haar verschenen zijn, heeft het verhaal mijn aandacht kunnen houden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het halverwege het verhaal wel wat zwaarder kreeg. Ik verloor mijn aandacht en even werd het wat langdradig maar al snel wist Lisette me weer 100% bij het verhaal te betrekken. Het einde was nogal voorspelbaar maar daarom niet minder leuk, ik hou er van! ‘Helemaal het einde’ zou eerst ‘Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is’ heten. Een titel die ik, na het lezen van het boek nog steeds prachtig vind maar die het helaas niet geworden is. Wel is de zin mooi verwerkt in het verhaal.
